Hoe kunnen we in een omgeving met een hoge dichtheid het straatbeeld zó ontwerpen dat de menselijke maat behouden blijft?

In westerse steden moeten steeds meer inwoners worden gehuisvest. Dit brengt in veel gevallen de introductie van steeds hogere woontorens met zich mee. Hoewel zulke nieuwe stadsprojecten worden ontworpen met de bedoeling de bewoners een gevoel van kleinschaligheid te geven, blijft het onduidelijk hoe de gebruikers deze straatbeelden daadwerkelijk ervaren.

Suurenbroek gebruikt voor zijn onderzoek onder andere neuro-architectuur: ''Het is een nieuw vakgebied, we passen neurowetenschappen toe op architectuur en stedenbouwvraagstukken. We onderzoeken hoe mensen zich voelen in een bepaalde omgeving en welke elementen daar invloed op hebben.'' Om dat in kaart te brengen gebruikt hij een eye-tracker: een bril die dertig keer per seconde meet welke elementen in de omgeving de aandacht van proefpersonen trekken.

Uit de onderzoeksresultaten blijkt dat mensen vooral gefocust zijn op de omgeving op ooghoogte: de hoge gebouwen trekken dus niet direct de aandacht. Gelaagdheid is volgens Suurenbroek de key to success in het ontwerpen van een verdichte stadswijk: ''Creëer gefaseerdheid, waarbij lagere gebouwen de afstand tot de hoogbouw opbreken en ervoor zorgen dat de omgeving toch wat warmer en prettiger wordt voor mensen.''